Ég er eiginlega nýbúin að gera mér almennilega grein fyrir því hvað ég er mikill einfari í mér.

Sem er ekki sama og mannafæla, ég á ekki í neinum sérstökum erfiðleikum með að umgangast fólk. Ég er bara ekkert alltaf að leggja mig neitt voðalega mikið eftir því.

Ég fór að velta því fyrir mér um daginn hvenær ég heimsótti síðast einhvern (nánir ættingjar frátaldir) ein míns liðs án þess að vera sérstaklega boðin í heimsókn. Það var sennilega nítjánhundruðníutíuogeitthvað.

Svo fór ég að velta því fyrir mér hvenær ég heimsótti síðast einhvern (nánir ættingjar meðtaldir) ein míns liðs án þess að gera boð á undan mér. Líklega hefur það verið nítjánhundruðáttatíuogeitthvað. Og þar sem ég er með símafóbíu á ég ekkert sérlega hægt um vik að gera boð á undan mér.

Efnafræðistúdentinn flutti að heiman í haust og fór að búa í Vesturbænum með skylmingastúlkunni. Ég er enn ekki búin að heimsækja þau. Samt get ég nú alveg hringt í hann ...

Mér þykir hins vegar afskaplega gaman að fá fólk í heimsókn. Það er allt annað mál.