Einu sinni var mér sögð sú saga að þegar gamla Landsbókasafnið var innréttað hefði það verið haft að leiðarljósi að allir ættu að geta notað það (nema náttúrlega fatlaðir, en það er önnur saga). Þess vegna hefðu menn, þegar að því kom að smíða stólana, farið á stúfana, fundið feitasta manninn í Reykjavík og mælt breiddina á rassinum á honum. Sannleiksgildi sögunnar veit ég ekki en sætin voru allavega vel breið.

Mér datt í hug, þegar ég fékk í pósti jólagjöf frá bankanum mínum áðan, að þar hefði verið beitt svipaðri aðferð. Jólagjöfin er nefnilega svunta. Sjálfsagt eru einhverjir í KB-banka sem hafa rekið sig illyrmilega á þá staðreynd að fullyrðingin ,,one size fits all" stenst hreinlega ekki og þess vegna hafa menn haft vaðið fyrir neðan sig og látið sauma stórar svuntur. Verulega stórar.

Nú er þetta reyndar hin vandaðasta svunta sem ég fékk og þegar ég var búin að stara á hana í forundran nokkra stund rann upp fyrir mér að ef ég bind hana ekki á mig eins og venjulega svuntu, heldur vef henni utan um mig eins og slopp (svona krabbameinsskoðunarslopp, alltsvo) og bind slaufu framaná en ekki að afta, þá passar svuntan ágætlega á mig. En ég er nú ekkert sérlega mjóslegin og veit ekki hvernig þetta fer á grannvöxnu fólki.