Það er þetta með staðalímyndir ...

Ég er hálffimmtug fráskilin vinstrisinnuð kona að norðan með matargerð að aðaláhugamáli.

Stop right there ...

Sko, á grundvelli þessara upplýsinga hugsa ég að ýmsir hafi ósjálfrátt gert sér ákveðna mynd af mér. Ég er viss um að sumt af henni passar ágætlega við mig. Ég er líka jafnviss um að sumt passar alls ekki. Ég er til dæmis engin fyrirmyndarhúsmóðir - langt frá því eiginlega. Ég á ekki kött. Ég hef aldrei á ævinni farið í megrun og ekki stigið á vigt í tíu ár. Ég horfi aldrei á Fólk með Sirrý. Mér leiðast bæði kvennabókmenntir og ástarsögur, les frekar höfunda eins og Terry Pratchett og Steven Saylor - eins ólíkir og þeir eru nú. Ég hef aldrei lært á bíl en veit þó vel hvað startkaplar eru og hugsa næstum að ég gæti tengt þá - allavega færi ég ekki að reyna að skipta um þá. Uppáhalds femínistinn minn er Annie Sprinkle (sem ég er næstum því tengd fjölskylduböndum - ókei, þetta eru ýkjur en femínistableikur bangsi sem var gjöf frá henni átti árum saman fastan samastað á heimili mínu). Ég er ekki sannfærð um að stórhertar refsingar í kynferðisbrotamálum séu rétta leiðin. Ég er ekki sannfærð um að aukið framboð á klámi sé endilega ástæðan fyrir fjölgun kynferðisbrota (og ég er ekki einu sinni viss um að kynferðisbrotum hafi fjölgað svo mikið, það er nú ekki eins og þau hafi verið óþekkt í Skagafirði eða á Akureyri á mínum unglingsárum þar, öðru nær).

Er ég dæmigerð miðaldra kona? Örugglega ekki. Er til dæmigerð miðaldra kona? Það held ég ekki. Ekki frekar en dæmigerð kona yfirleitt. Við erum afskaplega ólíkar og höfum ólík viðhorf og lífsskoðanir. Ef við ætlum að berjast fyrir jafnrétti og gegn ofbeldi og misrétti þurfum við að ná saman á breiðum grunni. Og meðal annars þess vegna þarf félagsskapur eins og Femínistafélagið að gæta þess sérstaklega vel að staðalímynd þess verði ekki eins og sú sem hefur því miður verið að skapast undanfarna daga.