Ég er að skrifa pistil um hvernig eigi að fá stökka pöru á svínasteikina. Þetta hefur nú aldrei verið neitt vandamál fyrir mig - lengi framan af skildi ég ekkert í öllum þessum húsráðum um hvernig ætti að fá stökka pöru, hjá mér gerðist þetta ævinlega af sjálfu sér og ég hugsa að ég hefði átt í meiri vanda með að fá ekki stökka pöru ef ég hefði nú einhvern tíma þurft á slíku að halda.

Allavega, þá er ég búin að vera að skoða málið frá ýmsum hliðum og sjá alls konar ráð og leiðbeiningar. Mín aðferð hefur reynst mér alveg pottþétt og það eru engin trikk í henni, ekkert með að hafa kjötið á hvolfi í upphafi og sjóða pöruna, hella sjóðandi vatni á hana, smyrja hana með olíu, skera pöruna af og steikja hana sér eða neitt svoleiðis. Bara - svona í mjög stuttu máli - passa að það sé gott fitulag undir pörunni, passa að rista vel ofan í hana (ekki þó ofan í kjötið) með sentimeters millibili eða minna, passa að hún sé þurr en ekki hörð (gott að geyma kjötið óinnpakkað í ísskápnum og taka það út a.m.k. klukkutíma fyrir steikingu), núa grófu salti ofan í pöruna, hafa kjötið á grind og alls ekki í formi með háum hliðum (þetta er mjög mikilvægt) og hafa hitann háan (220-230°C) í upphafi, lækka hann eftir 20-30 mínútur. Þetta virkar allavega hjá mér. Svínvirkar, svo að ég tali nú í vel slitnum klisjum.

Það er svosem til efnafræðileg lausn á þessu líka. En ég ætla að fullvissa efnafræðinema um að ég beitti þessari aðferð ekki við svínslærin sem ég steikti ofan í þá á dögunum.