Djöfulsins sunnlenskur óþverrarigningarandskoti. Maður kemur hérna vaðandi haugblautur og tussulegur utanaf strætóstoppistöð, andskotast í gegnum óloftið sem þessir reykspúandi hundaklyfberar sem vinna með manni djöflast við að blása yfir mann um leið og maður gengur innum dyrnar og skakklappast upp stigann eins og eldgömul útriðin indjánamella og þá er kaldara en í botnfrosnu djöfladýki á skrifstofukompuborunni. Er furða að maður sé hálf-hundakuðruntulegur í viðmóti?

Bara að gá hvort ég hefði alveg týnt niður blótsyrðaforðanum við það að flytja suður, sbr. kommentin hjá Þórdísi.

Hversdags er ég nú frekar pen eins og allir vita.